Mijn zoon kwam vorige week zeer enthousiast thuis, omdat ze deze hele week op school het ‘Wie is de mol spel spelen”. Degene die de mol is moet complimenten aan andere leerlingen uitdelen. Ook de andere leerlingen worden gestimuleerd complimenten uit te delen, zodat ze de mol helpen niet ontdekt te worden. Aan het einde van de dag raden ze wie de mol is.
Dit deed mij denken aan het spel Cruel2BKind van Jane McGonigal, waarover ik meer hoorde tijdens mijn cursus Ludodidactiek. In dit spel kun je elkaar moet vermoorden door leuke en lieve daden toe te passen. Je speelt dit spel in de openbare ruimte (park of kantoor en je weet niet goed wie er wel of niet meedoet aan het spel.
Wat mij intrigeert hieraan is dat het een spel is dat:
1. Het speelveld/bord in de werkelijke context plaats vindt
2. Spelers ook effect hebben om niet-spelers
3. Er een positief effect mee beoogd wordt.
Sinds ik hoorde van het spel van Jane McGonigal broed ik op een eigen alternate reality game in organisatieland, maar ik werd ingehaald door de juf van Tom. Gelukkig maar.
PS als je meer over het spel Cruel2Bkind wil weten of het zelf wil spelen. Hierbij de link naar het spel: http://www.cruelgame.com/
