En toen was het op eens weer ouderwets druk…
Laatst had mijn opdrachtgever het Grote Fröbelboek voor adviseurs bij de bibliotheek geleend. Alleen al van het idee ons boek op de plank van de bibliotheek werd ik helemaal vrolijk. Zij wees mij op de dialoog uit het boek over het bankje en tot mij schrik besefte ik mij dat ik dit bankje vergeten was…
“Tijdens de eerste corona lockdown lukte het soms nog wel. We gaan op een bankje zitten en overdenken ons leven. We hebben een gesprekje met de bejaarde man die naast ons is komen zitten. We hoeven hier niets mee, het levert geen nieuw inzicht op of post op sociale media. We lieten de twijfels toe over wat het nut was van ons werk en Deze twijfels mochten er gewoon even zijn, ze zaten gewoon naast ons op het bankje. We hoefden er niets mee.” Blz 120
Maar nu zit ik niet meer op het bankje of ik weet eigenlijk niet meer waar het bankje staat. Ik ben bezig, druk, zowel fysiek als online, onderweg en daartussen. Ja met leuke dingen, maar zeker nuttig, te nuttig of ik denk dat het heel nuttig is..
Hoe hou in deze tijd ook alweer ruimte voor niets hoeven, voor het mijmeren, knutselen, slenteren, het verdwalen en het fantaseren?
